دلایل ذوالقرنین بودن کوروش

از دید علمایی همچون آیت الله طبابایی و استاد مطهری

مثه ماهی از آب گرفته به دور خودم می پیچم
اما باز هیچ چیز دوست داشتنی پیدا نمی شود
از همه کس بیزارم؛از خودم متنفرم
دوست دارم تیغ بردارم و گوشت سر خود را تیغ بزنم
همانگونه که خشخاش را تیغ می زنند
اما تیغی عمیق تر احساس من است
دوست می دارم انگشتانم را در زیر دندان ها صاف کنم
ولی باز نمیدانم چرا!
دوست دارم تک تک کسایی که قبلا" برام عزیز بوده اند دشنه ای بردارند و به تمامی لشم فرو برند تا شاید آرام گیرم
دوست دارم روانپزشکا بگن دیوونه شده ای؛جنون گرفته ای
چه خوب بود اگر دکتر می گفت متاسفم،کاری از دستم بر نمیاد
تو به مهلک ترین سرطان دچار شده ای؛به درد آورترین مرض
کاش کسی بود که نفرین میکرد تا من متلاشی بشم
کاش دو تا مار کله مو میخوردن
کاش میگفتن 30 ثانیه تا مرگ فرصت باقی است؛
آنگاه سوره عصر میخواندم و برای همیشه از این دنیا و اون دنیا راحت میشدم و دیگر منی نبود که خوشی یا ناخوشی داشته باشد
این همه آرزو در سرم گذر میکند اما نمیدانم چرا دستم از این آرزوها کوتاه شده اند.
تنها چیزی که آرامش داره اینه که بیاد میارم به خدا گفتم راضی ام به رضای تو

 و گفتن لا حول و لا قوه الا بالله

کسی که گامی برداشته باشد به شوق برای گامی دیگر می تازد و کسی که چندین گام برداشته میداند که همانطوری که گامهایی برداشته هنوز جایی برای گام برداشتن داره و غرور نمی گیرد جز در برابر آنکس که در مقابلش بایستد و کسی به اوج گام  های خود برسد بدنبال گامی دیگر می گردد اما چون نمی یابد دیوانه می شود و سخت است که دیوانگی خود را بروز ندهد.

اما کسی که گامی برنداشته تنها از سر ضعف گله می کند و دیوانگان را به سخره می گیرد چون نمی فهمد پله برداشتن چگونه هست و از بس مزخرف گفته فرصتی برای گام برداشتن نداشته.

حالا گروه اولی که گام بر می دارند اگر با زیر پایه هاشان به بحث و جدال بپردازند سقوط می کنند چرا که فکرشان را پژمرده می کنند و یا باعث می شوند غرور دست و پای گام برداشته گان را گیرد.

بیایید اگر گامی برداشته ایم غرور نگیریم و بحث نکنیم تا موجودیت خود را به اثبات بگیریم.

اما بهترین ها گام بر می دارند بدون اینکه از دیگران به عنوان پله استفاده کنند اما آیا همچین آدمی در جلوی دید ما خود را به نمایش می گذارد و یا درک خواهد شد؟

گویند آدمی را آبی باید و نانی و آوازی...

پس من بی نیاز شده ام؛

چه شب ها که اشک ریختم به پای عشقی پاک؛گویا سر در آب فرو کرده بودم آندم که تازه روشنی روز چشمانم را نیش میزند ولی دیگر بدان خو گرفتم؛به تمامی شوری اشک و شوری دنیا خو گرفته ام.      اکنون بگمانم مزه و لذت دنیا به شوری آنست.آب مایه حیات است و جان مایه من اشک است و من با جانم صورتم را می شویم و چه حس بیان نشدنی است آن دم که اشک ها خنک شوند و بر چهره یخ بندند(پس من بی نیاز از آب شده ام)

از نان سیرترینم؛سیرم از حسرت،از عشق،از وفا،محبت،وجدان و هر آنچه آدمی را لازم است تا آدم خوانندنش و آن هنگام از آن دوری جویند چرا که میخوای با بشر زندگی کنی و بخوای آدم باشی و با بشر زندگی کنی دردی است مثه نیشکون کسی که ازش بیزاری؛سیرم از آنچه اخلاق خواندن و لازمه آمی دانستن؛دیگر آدمیت را به من نخورانید که مرا نیازی به نانی نیست و حسرت گذشته نانی است برای آینده من و ...

و در انتها آواز مرا باید؛زجه گریه های پنهانی من،صدای قلبی که بادش کردند و ترکید خوش است؛ خوش است برای آنان که دل شکستن آموخته اند؛شکسپیر خوب میگفت به فرزندانتان شیر سگ دهید تا در بزرگسالی وفا آموزند...   این آوازی که من دارم بهترین آوازست؛چون خوب میدانم آواز خود را تنها خودم فهمیدم اونم در بین اینهمه که انسان می خوانندشان؛آواز من تنها برای خخود من بود برای کسی که بهتر از همه میتوانم تحملش کنم برای همدردترین کس با من؛برای تنهایی هایی که ار آن من است.  گاهی آدم برای خود تنها می نویسد و گاهی تنها برای خود تنها می خواند و اینان زیباترین نوشته ها و آواها هستن که تا ابد جاوید خواهند ماند حتی اگر روزی همه روزگار دور زند و تو از یین به یانگ روی و یا از یانگ به یین و این چنین است در چرخش روزگار و یین و یانگ(تصویر .بلاگ) تنها اینان جاودانند

.....

آدمی را غیر از آب و نان و آوا چه باید؟ آنهم را چنگ خواهم آورد و باز میدانم آدمی را نه نیازی به اینان است و نه آنچه آدمی درک می کند و همیشه سرگردانیم؛مشیت ما رفتن است و به قول نیچه زندگی مثه دوچرخه سواری است که اگه لحظه ای از پای زدن غفلت کنی،آنزمان وامانده میشوی.

و مثه آقا حسین پناهی باید تنها رفت که رسالت در رفتن است

فعلا" نیازی عمیق به سنگین ترین سکوت ها دارم

امدن یا رفتنم دست خویشتن نیست

عشق جانکن مرا فرمان می دهد و تنها به فرمان بهترین عشق باید راند

اندیشه پرواز رسوخی یافته بر جان بی قرار من

زبانم را بسته ، شوق بر دلم می جوشد

و اینانند که خاموشی را به حرفهای ناگفته مبدل می کنند

چه شوقی است وصف ناشدنی در عشق

و زیباست حس پروازی که عمری تنها آرزویت بود

بدست آوردن عشق آنزمان که فکرش هم برای یک زنجیری رها نشدنی است

و چه لذت بخش ...

آسمانها در آستانه چنگال من از خود می لرزند

زمینیان دست به هم می کوبن تا تسخیر آسمانها

اما من در این میان برای فراتر از آسمان رفتم ام

نه جنگی است مرا با آسمان و نه پای بند زمینیان به تسخیر آسمان

من در تسخیر دیگری ام و پی او زمین و آسمان را پای کوبیدم

جز او اندیشه ای مباد مرا ...

او که یادش آرام بخش ترین نسیم بر دلسردی من است

غرورم شکست
خرده غرورام اگه دیده بشن
دنیای عظیم تر خواهم ساخت
اما افسوس که دوست داشتن ها چشمانمان را گرفته اند
نه خود بیدار می شویم و نه کسی بدار هست تا بیدارمان کند