دلایل ذوالقرنین بودن کوروش

از دید علمایی همچون آیت الله طبابایی و استاد مطهری

کسی که گامی برداشته باشد به شوق برای گامی دیگر می تازد و کسی که چندین گام برداشته میداند که همانطوری که گامهایی برداشته هنوز جایی برای گام برداشتن داره و غرور نمی گیرد جز در برابر آنکس که در مقابلش بایستد و کسی به اوج گام  های خود برسد بدنبال گامی دیگر می گردد اما چون نمی یابد دیوانه می شود و سخت است که دیوانگی خود را بروز ندهد.

اما کسی که گامی برنداشته تنها از سر ضعف گله می کند و دیوانگان را به سخره می گیرد چون نمی فهمد پله برداشتن چگونه هست و از بس مزخرف گفته فرصتی برای گام برداشتن نداشته.

حالا گروه اولی که گام بر می دارند اگر با زیر پایه هاشان به بحث و جدال بپردازند سقوط می کنند چرا که فکرشان را پژمرده می کنند و یا باعث می شوند غرور دست و پای گام برداشته گان را گیرد.

بیایید اگر گامی برداشته ایم غرور نگیریم و بحث نکنیم تا موجودیت خود را به اثبات بگیریم.

اما بهترین ها گام بر می دارند بدون اینکه از دیگران به عنوان پله استفاده کنند اما آیا همچین آدمی در جلوی دید ما خود را به نمایش می گذارد و یا درک خواهد شد؟

مثه ماهی از آب گرفته به دور خودم می پیچم
اما باز هیچ چیز دوست داشتنی پیدا نمی شود
از همه کس بیزارم؛از خودم متنفرم
دوست دارم تیغ بردارم و گوشت سر خود را تیغ بزنم
همانگونه که خشخاش را تیغ می زنند
اما تیغی عمیق تر احساس من است
دوست می دارم انگشتانم را در زیر دندان ها صاف کنم
ولی باز نمیدانم چرا!
دوست دارم تک تک کسایی که قبلا" برام عزیز بوده اند دشنه ای بردارند و به تمامی لشم فرو برند تا شاید آرام گیرم
دوست دارم روانپزشکا بگن دیوونه شده ای؛جنون گرفته ای
چه خوب بود اگر دکتر می گفت متاسفم،کاری از دستم بر نمیاد
تو به مهلک ترین سرطان دچار شده ای؛به درد آورترین مرض
کاش کسی بود که نفرین میکرد تا من متلاشی بشم
کاش دو تا مار کله مو میخوردن
کاش میگفتن 30 ثانیه تا مرگ فرصت باقی است؛
آنگاه سوره عصر میخواندم و برای همیشه از این دنیا و اون دنیا راحت میشدم و دیگر منی نبود که خوشی یا ناخوشی داشته باشد
این همه آرزو در سرم گذر میکند اما نمیدانم چرا دستم از این آرزوها کوتاه شده اند.
تنها چیزی که آرامش داره اینه که بیاد میارم به خدا گفتم راضی ام به رضای تو

 و گفتن لا حول و لا قوه الا بالله

گویند آدمی را آبی باید و نانی و آوازی...

پس من بی نیاز شده ام؛

چه شب ها که اشک ریختم به پای عشقی پاک؛گویا سر در آب فرو کرده بودم آندم که تازه روشنی روز چشمانم را نیش میزند ولی دیگر بدان خو گرفتم؛به تمامی شوری اشک و شوری دنیا خو گرفته ام.      اکنون بگمانم مزه و لذت دنیا به شوری آنست.آب مایه حیات است و جان مایه من اشک است و من با جانم صورتم را می شویم و چه حس بیان نشدنی است آن دم که اشک ها خنک شوند و بر چهره یخ بندند(پس من بی نیاز از آب شده ام)

از نان سیرترینم؛سیرم از حسرت،از عشق،از وفا،محبت،وجدان و هر آنچه آدمی را لازم است تا آدم خوانندنش و آن هنگام از آن دوری جویند چرا که میخوای با بشر زندگی کنی و بخوای آدم باشی و با بشر زندگی کنی دردی است مثه نیشکون کسی که ازش بیزاری؛سیرم از آنچه اخلاق خواندن و لازمه آمی دانستن؛دیگر آدمیت را به من نخورانید که مرا نیازی به نانی نیست و حسرت گذشته نانی است برای آینده من و ...

و در انتها آواز مرا باید؛زجه گریه های پنهانی من،صدای قلبی که بادش کردند و ترکید خوش است؛ خوش است برای آنان که دل شکستن آموخته اند؛شکسپیر خوب میگفت به فرزندانتان شیر سگ دهید تا در بزرگسالی وفا آموزند...   این آوازی که من دارم بهترین آوازست؛چون خوب میدانم آواز خود را تنها خودم فهمیدم اونم در بین اینهمه که انسان می خوانندشان؛آواز من تنها برای خخود من بود برای کسی که بهتر از همه میتوانم تحملش کنم برای همدردترین کس با من؛برای تنهایی هایی که ار آن من است.  گاهی آدم برای خود تنها می نویسد و گاهی تنها برای خود تنها می خواند و اینان زیباترین نوشته ها و آواها هستن که تا ابد جاوید خواهند ماند حتی اگر روزی همه روزگار دور زند و تو از یین به یانگ روی و یا از یانگ به یین و این چنین است در چرخش روزگار و یین و یانگ(تصویر .بلاگ) تنها اینان جاودانند

.....

آدمی را غیر از آب و نان و آوا چه باید؟ آنهم را چنگ خواهم آورد و باز میدانم آدمی را نه نیازی به اینان است و نه آنچه آدمی درک می کند و همیشه سرگردانیم؛مشیت ما رفتن است و به قول نیچه زندگی مثه دوچرخه سواری است که اگه لحظه ای از پای زدن غفلت کنی،آنزمان وامانده میشوی.

و مثه آقا حسین پناهی باید تنها رفت که رسالت در رفتن است

فعلا" نیازی عمیق به سنگین ترین سکوت ها دارم

امدن یا رفتنم دست خویشتن نیست

عشق جانکن مرا فرمان می دهد و تنها به فرمان بهترین عشق باید راند

اندیشه پرواز رسوخی یافته بر جان بی قرار من

زبانم را بسته ، شوق بر دلم می جوشد

و اینانند که خاموشی را به حرفهای ناگفته مبدل می کنند

چه شوقی است وصف ناشدنی در عشق

و زیباست حس پروازی که عمری تنها آرزویت بود

بدست آوردن عشق آنزمان که فکرش هم برای یک زنجیری رها نشدنی است

و چه لذت بخش ...

آسمانها در آستانه چنگال من از خود می لرزند

زمینیان دست به هم می کوبن تا تسخیر آسمانها

اما من در این میان برای فراتر از آسمان رفتم ام

نه جنگی است مرا با آسمان و نه پای بند زمینیان به تسخیر آسمان

من در تسخیر دیگری ام و پی او زمین و آسمان را پای کوبیدم

جز او اندیشه ای مباد مرا ...

او که یادش آرام بخش ترین نسیم بر دلسردی من است

غرورم شکست
خرده غرورام اگه دیده بشن
دنیای عظیم تر خواهم ساخت
اما افسوس که دوست داشتن ها چشمانمان را گرفته اند
نه خود بیدار می شویم و نه کسی بدار هست تا بیدارمان کند

غرورم شکست
خرده غرورام اگه دیده بشن
دنیای عظیم تر خواهم ساخت
اما افسوس که دوست داشتن ها چشمانمان را گرفته اند
نه خود بیدار می شویم و نه کسی بدار هست تا بیدارمان کند

هوالحق

همه
لرزش دست و دلم
از آن بود که
که عشق
پناهی گردد،
پروازی نه
گریز گاهی گردد.
آی عشق آی عشق
چهره آبیت پیدا نیست

***

و خنکای مرحمی
بر شعله زخمی
نه شور شعله
بر سرمای درون
آی عشق آی عشق
چهره سرخت پیدا نیست .

*** 

غبار تیره تسکینی
بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهائی
بر گریز حضور.
سیاهی
بر آرامش آبی
و سبزه برگچه
بر ارغوان
آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت پیدا نیست

                                         احمد شاملو

دردی دارم مانند هيچ دردی

سردتر از دلسردی

غريب تر از پاييز

پر از نمی دانم

نمی دانم هايی كه نمی دانم چه می خواهند از جانم

شعر از مسعود مرعشی

......................

این شعر خیلی پرمفهومه اما کمتر به دید میاد شاید چون نویسنده علاقه ای به بیان درد واقعیش نداشته...

بیزارم از عشق هایی که صدایشان به بلندای آسمان ها می رسد
عشق هایی که چنان اوج می گیرند که ریشه عشق را بیرون می کشند تا به آسمانها برسند؛ریشه را که بیرون کشیدند تنها معلق می شوند و به هوسی تبدیل می شوند که ریشه ندارد و پرواز می کند بدون هدفی.
آنگاه که به بوسه و آغوش معشوق رسیدند عشق ها خالی می شوند و دلها خسته و بی امید و تازه می فهمن که چنان عشق را پر دادند که تنها هوسی به جای ماند؛همت های پست اینگونه اند و کاش من اینگونه نباشم

مادر کودکش را شیر میدهد کودک از نور چشم مادر

خواندن و نوشتن می آموزد

وقتی که بزرگ شد کیف مادر را خالی میکند

تا بسته ای سیگار بخرد

بر روی استخوانهای لاغر و کم خون مادر راه می رود

تا از دانشگاه فارغ التحصیل شود

وقتی که برای خود مردی شد

در یکی از تریا های روشن فکران ،

کنفرانس مطبوعاتی ترتیب میدهد

و پا روی پا میاندازد و می گوید:

عقل زن کامل نیست ...!

وبه افتخار این سخن ،

مگسها و گارسونها کف طولانی میزنند

عنوان وبلاگ نوشته سالک آزادگی؛

سالک ؛ راهرویی است که گام بر میدارد به سوی هدفش...

آزادگان ؛ اینان کسانی اند که برای دل نبستن خلق شده اند و شاید برای دل بستن و دل کندن پس از آن !

آزادگان از قید هر بندی آزادند اما بدنبال این هستند که قفسی محکم تر و استوارتر پیدا کنن و خود را در آن بیفکنند

و پس از آن که خود را حبس کردند بدنبال رهایی از قفس بر می آیند و من هم دیگر میله های این زندان را خواهم

گسیخت و بدنبال قفسی دیگر گام برخواهم داشت.

مهم اینه که در سیر از قفس ها تکیه گاه خاصی داشته باشیم و به او توکل کنیم، در راه آزادگی دردها نهفته است

و آدمی باید با دردها سازگار شود و این دردها شوری از زندگی او نگیرند و اشتیاقش را به زندگی بیشتر کنند.

من آزاده نیستم؛اما سالکی هستم که در پی آزادگی هستم.

روح من مرده هست و جانی تازه باید به این وبلاگ داده بشه؛جانی که هنوز از روح خدایی خود دور نشده باشه...

من هم از این پس این وبلاگ رو تقدیم میکنم به کسی که خیلی برام عزیزه و میدونم روحش قوی هست.

روح او سرتاسر این محیط را فرا می گیرد و حس ناامیدی رو از این کلبه خواهد برد؛اما همچنان دردها بازگو خواهند

شد و یک روح قوی میتواند تمامی ابعاد رو گسترش بده؛مطمئنم که با وجود این شخص این وبلاگ به فراسوها میرود.

آدمی آه و دمی است آه من کشیده شد و دمی در کنار شما بودنم سر رسید.

برای عزیزم هم آرزوی موفقیت میکنم.

 هرچه نگاه می کنم یا زخم خورده ایم یا زهر ...

در آستین احساساتمان هیچ نپرورانده ایم جز مار...

و به هیچ خنجری که دلمان را نشانه رفته بود نه نگفته ایم...

این می شود که مرهم زخمهایمان می شود زهر مار 

خدا تنها بود...

و ملائک نرسیدند به داد دل تنهای خدا..

و خدا در دل خود در پی چیزی می گشت....

چیزی از جنس وجود...

چیزی از جنس ملائک برتر و چنین بود که در اوج نیاز ...

بشر از جنس تمنای خدا شکل گرفت

عشقی که با

اشک های چشم

شست و شو شود

همیشه ماندگار و زیبا خواهد ماند

علی، علی، علی، چه بگویم؟  

چگونه بگویم؟ چطور نام تو را که بر قلبم گره خورده است، بر زبان آورم؟

به خدا گفتم : بیا جهان را قسمت کنیم آسمون واسه من ، ابراش مال تو دریا مال من ، موجش مال تو ماه مال من ؛ خورشید مال تو ...

خدا خندید و گفت : تو بندگی کن ، همه دنیا مال تو ... من هم مال تو

.....................................

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پُر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای
بر صلیب عشق دارم کرده ای

درگذشت غلامرضا تختی 17 دی 1346

برای آنکه تختی نگرید همه بخندیم

مردی كه خیلی عاشق بود، پشت شیشه آسمان خراش نشسته بود و سیگار می كشید...

آنقدر عاشق بود كه وقتی آخرین پك را به سیگارش زد

یادش رفت كه باید ته سیگار را پایین بیندازد.. نه خودش را !

سخت ترین لحظه ی زندگی آدمی زمانی می رسد که

خواب "او" را می بینی؛

وقتی از خواب می پری

در آغوش دیگری هستی!...

در این دنیای بی حاصل که مردانش عصا از کور می دزدند

من از خوش باوری اینجا محبت جست و جو کردم

ازآجیل سفره عید

چند پسته لال مانده است
آنها که لب گشودند؛خورده شدند
آنها که لال مانده اند ؛می شکنند
دندانساز راست می گفت:
پسته لال ؛سکوت دندان شکن است !

در زندگی زخمهایی هست که 

مثل خوره روح را آهسته در انزوا می خورد و می تراشد

و غالباً نمی توان این دردها را به کسی گفت

سلمان فارسی که رحمت خدا بر او باد، می‌گوید: وقتی که پیامبر (ص) در شان علی (ع) فرمود: من شهر علم هستم و علی، دروازه آن شهر است،
منافقان در مورد علی (ع) حسادت شدید ورزیدند و بین خود توطئه کردند تا علی (ع) را در همین مورد (علم) به نظر واهی
خودشان، درمانده کنند. توطئه آنها این بود که چند نفر هرکدام جداگانه نزد علی (ع)
بروند و سوال کنند: علم بهتر است با ثروت؟

اجازه هست تاسف بخوریم؟

به ادامه مطلب برین و به زمان ارسال پیغام ها توجه کنین...

مدینه در دهان شب فرو رفته است، مسلمانان همه خفته ‌اند. سکوت مرموز شب گوش به گفت‌وگوی آرام علی دارد.
و علی که سخت تنها مانده است، هم در شهر و هم در خانه ، بی ‌پیغمبر، بی ‌فاطمه. همچون کوهی از درد، بر سر خاک فاطمه نشسته است.

درد علی دو گونه است: یک درد، دردی است که از زخم شمشیر ابن ملجم در فرق

سرش احساس می کند، و درد دیگر دردی است که او را تنها در نیمه شبهای

خاموش به دل نخلستانهای اطراف مدینه کشانده...و به ناله در آورده است. ما

تنها بر دردی می گرییم که از شمشیر ابن ملجم در فرقش احساس می کند.

اما این درد علی(ع) نیست؛

فکر کنم این سخنان منطبق براصل یین و یانگ باشد،اصلی که بیان کلیش میگه تضادهای باید در درون و در یک جسم باشدو یک روح باشد یعنی یک شخص باید ابعادمتضادی داشته باشد و این تضادها رو در کنار هم یه جهتی بهشون بده؛فعلا" خودم کاملا" رو این قسمت تسلط ندارم اما به زودی بازش میکنیم که خیلی شیرین و جذابه.

مدتها پیش آموختم که نباید با خوک کشتی گرفت

خیلی کثیف می‌‌شوی

و مهم‌تر آنکه خوک ار این کار لذت می‌برد .

وقتی شیپور جنگ نواخته شود فرق بین مرد و نامرد، تشخیص داده می شود