غرورم شکست
خرده غرورام اگه دیده بشن
دنیای عظیم تر خواهم ساخت
اما افسوس که دوست داشتن ها چشمانمان را گرفته اند
نه خود بیدار می شویم و نه کسی بدار هست تا بیدارمان کند

هوالحق

همه
لرزش دست و دلم
از آن بود که
که عشق
پناهی گردد،
پروازی نه
گریز گاهی گردد.
آی عشق آی عشق
چهره آبیت پیدا نیست

***

و خنکای مرحمی
بر شعله زخمی
نه شور شعله
بر سرمای درون
آی عشق آی عشق
چهره سرخت پیدا نیست .

*** 

غبار تیره تسکینی
بر حضور ِ وهن
و دنج ِ رهائی
بر گریز حضور.
سیاهی
بر آرامش آبی
و سبزه برگچه
بر ارغوان
آی عشق آی عشق
رنگ آشنایت پیدا نیست

                                         احمد شاملو

دردی دارم مانند هيچ دردی

سردتر از دلسردی

غريب تر از پاييز

پر از نمی دانم

نمی دانم هايی كه نمی دانم چه می خواهند از جانم

شعر از مسعود مرعشی

......................

این شعر خیلی پرمفهومه اما کمتر به دید میاد شاید چون نویسنده علاقه ای به بیان درد واقعیش نداشته...

بیزارم از عشق هایی که صدایشان به بلندای آسمان ها می رسد
عشق هایی که چنان اوج می گیرند که ریشه عشق را بیرون می کشند تا به آسمانها برسند؛ریشه را که بیرون کشیدند تنها معلق می شوند و به هوسی تبدیل می شوند که ریشه ندارد و پرواز می کند بدون هدفی.
آنگاه که به بوسه و آغوش معشوق رسیدند عشق ها خالی می شوند و دلها خسته و بی امید و تازه می فهمن که چنان عشق را پر دادند که تنها هوسی به جای ماند؛همت های پست اینگونه اند و کاش من اینگونه نباشم

مادر کودکش را شیر میدهد کودک از نور چشم مادر

خواندن و نوشتن می آموزد

وقتی که بزرگ شد کیف مادر را خالی میکند

تا بسته ای سیگار بخرد

بر روی استخوانهای لاغر و کم خون مادر راه می رود

تا از دانشگاه فارغ التحصیل شود

وقتی که برای خود مردی شد

در یکی از تریا های روشن فکران ،

کنفرانس مطبوعاتی ترتیب میدهد

و پا روی پا میاندازد و می گوید:

عقل زن کامل نیست ...!

وبه افتخار این سخن ،

مگسها و گارسونها کف طولانی میزنند

عنوان وبلاگ نوشته سالک آزادگی؛

سالک ؛ راهرویی است که گام بر میدارد به سوی هدفش...

آزادگان ؛ اینان کسانی اند که برای دل نبستن خلق شده اند و شاید برای دل بستن و دل کندن پس از آن !

آزادگان از قید هر بندی آزادند اما بدنبال این هستند که قفسی محکم تر و استوارتر پیدا کنن و خود را در آن بیفکنند

و پس از آن که خود را حبس کردند بدنبال رهایی از قفس بر می آیند و من هم دیگر میله های این زندان را خواهم

گسیخت و بدنبال قفسی دیگر گام برخواهم داشت.

مهم اینه که در سیر از قفس ها تکیه گاه خاصی داشته باشیم و به او توکل کنیم، در راه آزادگی دردها نهفته است

و آدمی باید با دردها سازگار شود و این دردها شوری از زندگی او نگیرند و اشتیاقش را به زندگی بیشتر کنند.

من آزاده نیستم؛اما سالکی هستم که در پی آزادگی هستم.

روح من مرده هست و جانی تازه باید به این وبلاگ داده بشه؛جانی که هنوز از روح خدایی خود دور نشده باشه...

من هم از این پس این وبلاگ رو تقدیم میکنم به کسی که خیلی برام عزیزه و میدونم روحش قوی هست.

روح او سرتاسر این محیط را فرا می گیرد و حس ناامیدی رو از این کلبه خواهد برد؛اما همچنان دردها بازگو خواهند

شد و یک روح قوی میتواند تمامی ابعاد رو گسترش بده؛مطمئنم که با وجود این شخص این وبلاگ به فراسوها میرود.

آدمی آه و دمی است آه من کشیده شد و دمی در کنار شما بودنم سر رسید.

برای عزیزم هم آرزوی موفقیت میکنم.

 هرچه نگاه می کنم یا زخم خورده ایم یا زهر ...

در آستین احساساتمان هیچ نپرورانده ایم جز مار...

و به هیچ خنجری که دلمان را نشانه رفته بود نه نگفته ایم...

این می شود که مرهم زخمهایمان می شود زهر مار 

خدا تنها بود...

و ملائک نرسیدند به داد دل تنهای خدا..

و خدا در دل خود در پی چیزی می گشت....

چیزی از جنس وجود...

چیزی از جنس ملائک برتر و چنین بود که در اوج نیاز ...

بشر از جنس تمنای خدا شکل گرفت

عشقی که با

اشک های چشم

شست و شو شود

همیشه ماندگار و زیبا خواهد ماند