دیدم آن چشمه هستی که جهانش خوانند

آنقدر آب کز آن دست توان شست،نداشت

جای گریه است برای این عمر که چون

غنچه گل پنج روزی است بهای دهن خندانش

از زندگانی ام گله دارد جوانی ام

شرمنده جوانی از این زندگانی ام

دارم به دل هوای صحبت یاران رفته را

یاری کن ای اجل که به یاران رسانی ام

دهانت را می بویند

مبادا که گفته باشی دوستت می دارم 

روزگار غریبی ست نازنین 

کنار تیرک راه بند 

«زندگی من مثل شمع خرده خرده آب می‌شود، نه اشتباه می‌کنم، مثل یک کنده هیزم تر است که گوشه دیگدان افتاده و به آتش هیزم‌های دیگر برشته و ذغال شده، ولی نه سوخته است و نه تر و تازه مانده، فقط از دود و دم دیگران خفه شده.»

مردی برای اصلاح موهایش به آرایشگاه رفت. در حال کار گفتگوی جالبی بین او و آرایشگر در گرفت. آنها درباره موضوعات و مطالب مختلف صحبت کردند. وقتی به موضوع خدا رسیدند. آرایشگر گفت: خدا به کسی توجه ندارد.
مشتری پرسید: چرا چنین فکری می کنی؟ آرایشگر جواب داد: کافی است به خیابان بروی تا ببینی چرا توجه ندارد. به من بگو، اگر خدا توجه داشت آیا این همه مریض وجود داشت؟ بچه های بی سرپرست پیدا می شدند؟
اگر توجهی بود، نباید درد و رنجی وجود می داشت. نمی توانم تصور کنم که خدا اجازه می دهد این چیزها وجود داشته باشد.
مشتری لحظه ای فکر کرد، اما جوابی نداد؛ چون نمی خواست جرو بحث کند. آرایشگر کارش را تمام کرد و مشتری از مغازه بیرون رفت. به محض این که از آرایشگاه بیرون آمد، در خیابان مردی را با موهای بلند و کثیف و به هم تابیده دید. ظاهرش کثیف و ژولیده بود. مشتری برگشت و دوباره وارد آرایشگاه شد و به آرایشگر گفت: می دانی چیست؟ به نظر من در این شهر آرایشگری وجود ندارد.
آرایشگر با تعجب گفت: چرا چنین حرفی می زنی؟ من این جا هستم، من آرایشگرم.من همین الان موهای تو را کوتاه کردم.
مشتری با اعتراض گفت: نه! آرایشگرها وجود ندارند، چون اگر وجود داشتند هیچ کس مثل مردی که آن بیرون است با موهای بلند و کثیف و اصلاح نکرده پیدا نمی شد.
آرایشگر جواب داد: نه بابا، آرایشگرها وجود دارند. موضوع این است که مردم به ما مراجعه نمی کنند.
مشتری تاًکید کرد: دقیقا! نکته همین است. خدا هم حضور دارد، فقط مردم به او مراجعه نمی کنند و دنبالش نمی گردند. برای همین است که این همه درد و رنج وجود دارد.

آنگاه که غرور کسی را له می کنی،
آنگاه که کاخ آرزوهای کسی را ویران می کنی،
آنگاه که شمع امید کسی را خاموش می کنی،
آنگاه که بنده ای را نادیده می انگاری ،
آنگاه که حتی گوشت را می بندی تا صدای خرد شدن غرورش را نشنوی،
آنگاه که خدا را می بینی و بنده خدا را نادیده می گیری ،

می خواهم بدانم،
دستانت رابسوی کدام آسمان دراز می کنی تابرای
خوشبختی خودت دعا کنی؟

خدا وندا...!

 اگر روزی بشر گردی

 زحال بندگانت با خبر گردی

 پشیمان می شدی از قصه خلقت

 از اینجا از آنجا بودنت !

واین گونه است که خدا بارانش را بر سر بنده فرود می آورد اما بنده تنها فریاد زدن را نقطه توجه قرار می دهد.

شنیدم که چون قوی زیبا بمیرد

فـــریـبـنــده زاد و فریبـــا بمـیــرد

سلام ؛ حال من خوب است

ملالی نیست جز گم شدن گاه به گاه خیالی دور

که مردم به آن شادمانی بی سبب می گویند . . .